Gwiazda poleciała na Wyspy. Kiedy odprowadziłam ją na Okęcie i patrzyłam, jak znika w drodze do odprawy celnej, serce mi się ścisnęło. Ta śliczna młoda odważna kobieta, z otwartą głową, ciekawa świata, znika mi w nim. A ja już tęsknię, bo czuję, że za chwilę przyjdzie dzień, kiedy zniknie mi na dłużej, niż tydzień. I nic na to nie poradzę. Cholera, bycie matką nastolatki to często bardzo gorzkie zajęcie. Do dorosłości dzieci też trzeba dorosnąć.
Od paru tygodni pracuję w centrum, tuż przy Placu Unii. W prawdziwej Warszawie. Tak nazywam te miejsca, w których z zachwytem bywam teraz. Plac Zbawiciela, Marszałkowska, Litewska, Szucha. To jest prawdziwa Warszawa, nic nie poradzę, wracając na moje Bemowo czuję się jak parias. I zazdroszczę tym, którzy mieszkają tam, gdzie ja bywam, zazdroszczę jak diabli. Także tym z Mariensztatu, Nowego Miasta, Starówki. Nie obchodzą mnie rozkopane ulice, nie obchodzi tramwaj za oknem, mało parków i brak placu zabaw. Są Łazienki, jest Saski, to jest moje miejsce. Tu to cholerne miasto ma swoje tętno, tu ma swój urok, tu naprawdę jest sobą. Nie na wypicowanych lub nie osiedlach gdzieś tam. Tarchomin, Białołęka- co to ma wspólnego z Warszawą? I gdybym kiedyś miała kupić sobie swoje mieszkanie, to będzie ono właśnie w prawdziwej Warszawie.
Ogólnie, jestem w amoku. Zdarza mi się pracować 12 h na dobę, nie wiem, jaki dzień tygodnia, często nie wiem, która godzina, umyka mi pół dnia i większość posiłków. Za to zdarza mi się pić dobrą kawę z ciśnieniowego ekspresu. I naprawdę dużo uczę się o dekoderach do odbioru telewizji. Holenderskich akurat, ale to bez znaczenia. W Hadze też leci "Moda na sukces". I słucham muzyki, żeby nie oszaleć.
Któregoś dnia, kiedy miałam wybitnie dosyć wszystkich i wszystkiego, a najbardziej ludzi, którzy wymagania specyfikują jako "tak samo, tylko inaczej, odkryłam, że codziennie przejeżdżam koło Hali Mirowskiej. A tam przecież sprzedają kwiaty! i tak oto wizja kolorowego bukietu tulipanów uratowała mnie od szaleństwa, prosta ze mnie dziewczyna, co?
 |  |
